Eerste dag
We begonnen onze reis met een bezoek aan de Pijnackerse ‘Jongeren voor Armenië’ in het kindertehuis in Vanadzor om te kijken wat ze daar allemaal voor elkaar gekregen hadden. De jeugd bleek goed werk te hebben verricht. De buitenboel zag er heel fleurig uit en ze hadden zelfs een geweldig konijnenhok gebouwd, met twaalf konijnen. Het konijn in het hokje rechtsboven hadden ze Henny Bos genoemd.
Deze laatste avond was het bonte avond. De Pijnackernaren kwamen met een act, waarbij zowel de jongens als de meiden in meisjeskleren optraden. Natuurlijk kregen ze een geweldig applaus! Ook de kinderen verzorgden een fraai optreden. De emoties begonnen hier en daar behoorlijk op te borrelen en de een na de ander kreeg het echt te kwaad bij de gedachte aan het afscheid. Om de boel vrolijk af te sluiten, eindigde het feest met een flinke disco-danspartij. Voor ons het moment om het busje weer te bestijgen voor de terugrit naar Yerevan. De jongeren zien we van de week natuurlijk weer. Die gaan naar hun volgende project.
We begonnen onze reis met een bezoek aan de Pijnackerse ‘Jongeren voor Armenië’ in het kindertehuis in Vanadzor om te kijken wat ze daar allemaal voor elkaar gekregen hadden. De jeugd bleek goed werk te hebben verricht. De buitenboel zag er heel fleurig uit en ze hadden zelfs een geweldig konijnenhok gebouwd, met twaalf konijnen. Het konijn in het hokje rechtsboven hadden ze Henny Bos genoemd.
Deze laatste avond was het bonte avond. De Pijnackernaren kwamen met een act, waarbij zowel de jongens als de meiden in meisjeskleren optraden. Natuurlijk kregen ze een geweldig applaus! Ook de kinderen verzorgden een fraai optreden. De emoties begonnen hier en daar behoorlijk op te borrelen en de een na de ander kreeg het echt te kwaad bij de gedachte aan het afscheid. Om de boel vrolijk af te sluiten, eindigde het feest met een flinke disco-danspartij. Voor ons het moment om het busje weer te bestijgen voor de terugrit naar Yerevan. De jongeren zien we van de week natuurlijk weer. Die gaan naar hun volgende project.
Tweede dag
We begonnen vanmorgen met een bezoek aan een kleuterschool in Ararat. Het duurde even voor de chauffeur, die eigenwijs anders reed dan Maria had aangegeven, de school gevonden had. Deze school heeft vorig jaar een flinke gift ontvangen waarmee er nieuwe verwarming is aangelegd. De kinderen hadden natuurlijk wel vakantie, ,maar een deel ervan was toch opgetrommeld, net als de leerkrachten. We werden ontvangen door twee meisjes in klederdracht die ons traditioneel brood met zout en wijn aanboden. Een groepje kinderen zong ons vrolijk toe en voor het ultieme Maxima-gevoel kregen de dames een prachtig bloemstukje overhandigen.
Binnen was duidelijk te zien wat er allemaal gebeurd was. De school zag er keurig uit en in ieder lokaal hingen moderne radiatoren. De directeur was zo enthousiast dat hij ons voorstelde als kersje op de taart dubbel glas te sponsoren. Dit gaat mee in het beraad. Vervolgens reden we naar Dimotrov, een plaatsje van 2000 inwoners, die bijna allemaal van Assyrische afkomst zijn. Het dorpshoofd liet ons een gebouw zien dat ooit een school was, maar nu totaal verwaarloosd was. Omdat ze in september daar so wie so gaan beginnen met een kleuterklas, zijn ze zelf al begonnen met het opknappen van het pand. Er is nu waterleiding, het dak is vernieuwd en er zijn toiletten. Van ons willen ze een bijdrage om de boel zo veel mogelijk op te knappen. En er moet nog een heleboel gebeuren. De vloeren en muren zagen er hier en daar nog erbarmelijk uit.
Hierna bestegen we ons busje en kwamen terecht bij een bejaardenhuis. Het huis zag er niet slecht uit, maar de wasmachine kon het ieder moment begeven en de liften deden het niet meer. De mensen hompelden met stokken de trappen op en af of kwamen helemaal niet meer beneden. Omdat het bedrag om de liften te laten maken niet heel hoog was, konden we meteen toezeggen die reparatie te betalen. In de keuken werd hard gewerkt om voor een weeshuis aardappelen te schillen. Hier waren wat problemen met de controlerende instanties, omdat de tegels van de muur lagen en de vloer flinke barsten vertoonde. Hier moet ivm de hygiene echt een opknapbeurt komen. Over zowel de keuken als de wasmachine wordt ook weer aan het eind van de week een besluit genomen.
Als laatste gingen we naar een dovenschool waar we vorig jaar ook al waren geweest en waar we vorig jaar een donatie hebben gedaan. De verwarmingsketel is nu vernieuwd, maar de radiatoren bevatten allemaal asbest en sommige radiatoren zijn ook kapot. Het bijzondere van deze school is dat er kinderen vanuit het hele land komen en er voor het grootste deel intern zijn. Het is natuurlijk van groot belang dat de gezondheid van deze kinderen niet wordt aangetast door de asbest.
Derde en vierde dag:
Voor het eerst in de geschiedenis van de Stichting Pijnackernaren Helpen Armenië zijn we een paar dagen toerist geweest, en niet alleen bezig geweest met het bezoeken van projecten. Omdat de jongeren na twee weken hard werken wel eens recht hadden op iets leuks, had Maria geregeld dat we met elkaar zouden optrekken en met de hele club wat mooie plekken van Armenië zouden bezoeken.
Vijfde dag:
Een stralende zondag die begon met een bezoek aan de Armeens apostolische kerk in Yerevan. Deze kerkdienst wordt vooral ‘s zomers zo goed bezocht door toeristen, dat zo’n 80 procent van de aanwezigen toerist was. De diensten zijn een soort inloopdiensten. Je loopt er in en blijft zo lang je wilt. Er is een prachtig koor en ook de priesters zingen. Na de kerk stond een bezoek aan het Regenboogdorp op de planning. Vorig jaar hebben Ankie en Darsjan in het Regenboogdorp zaad voor tomaten en courgettes van ons gekregen. Maar door het cultuurverschil ging hier iets flink fout. Onze prachtige kleine ronde tomaatjes en gele en witte courgettes vonden in Armenië geen aftrek. Dus de goede oogst die ze hadden, konden ze niet eens kwijt. Dat was natuurlijk wel heel erg zuur en als compensatie heeft de stichting zowel Ankie en Darsjan als de schoonouders van de dochter die ook met het zaad gewerkt hadden, een geldbedrag aangeboden.
Dag 6
Maandagmorgen trokken we naar Dvin, de oude hoofdstad van Armenië. Hakob, de schoonvader van Benjamin heeft hier samen met zijn team bouwers een wondertje verricht en er is een prachtige kleuterverblijf met – niet onbelangrijk – frisse toiletten verrezen, dat werd ingezegend door een priester. De kinderen van de school verzorgden voor ons een prachtige zang- en dansvoorstelling.Hierna ging het richting kindertehuis Kharberd, waar de Pijnackerse jongeren momenteel aan het verven zijn. We konden ze nog net betrappen op echt hard werken. De directeur wilde van ons een bijdrage om een van de bijgebouwen geschikt te maken voor therapieën. Dat wordt waarschijnlijk een te groot ding voor de stichting, maar wellicht kan er op een andere manier iets mee gedaan worden.
Een klein beetje hersteld in de aircondionede werkkamer van de directeur en een paar glazen koud water later, wachtte ons een verrassing in Araverbur. Warten Gregorian, de voormalig burgemeester van Tjurahovit, is na de laatste verkiezingen loco-burgemeester geworden van dit dorp, dat zijn 60ste verjaardag vierde. Dat werd een enorm feest, waarbij de Commissaris van de Koningin van de provincie aanwezig was en de landelijke televisie opnames maakte. De Pijnackerse jongeren haalden dus al voor de tweede keer tijdens hun verblijf in Armenië de televisie. Voor het dorpshuis was het gronderige terrein natgespoten tegen het stof en daar traden dansgroep Bromelia Jeladim en een aantal zangers op. En terwijl een aantal aanwezigen het zwaar had in de aanhoudende hitte en een van ons zelfs overgoten moest worden met water tegen de oververhitting, sprongen de jongeren op en dansten het laatste nummer enthousiast mee.
De avond eindigde in de tuin van Wartan. Ook Wartan had een verzoek aan de Stichting. Hij wil in Tjurahovit toch zijn steentje bij blijven draven en heeft een coöperatie opgericht. Daarvoor heeft hij onder andere zaad en waterleiding nodig.
Het bestuur van de stichting nam het mee in beraad.
Laatste dag
Op deze laatste dag brengen we ‘s morgens een bezoek aan de ons bekende topspecialist neonatologie in het ziekenhuis van Yerevan. Hier wordt op de afdeling gynaecologie flink verbouwd, zodat de afdeling neonatologie meteen naast de bevallingsruimtes komt. Het gaat er al goed uitzien. De arts neemt ons mee naar de couveuseruimte waar weer een aantal veel te vroeg geboren kinderen nauwlettend in de gaten gehouden wordt. Hier hebben we vorig jaar infuuspompjes geschonken, die het verschil kunnen maken tussen leven en dood voor deze minimensjes. Ook dit jaar heeft de stichting een bedrag voor deze afdeling beschikbaar.
In the middle of nowhere verrijzen de muren van de nieuwe eenkamerwoning van Ruzanne en haar gezin. Al veel te lang wonen zij in een ruimte zonder ramen onder een flat, waar het nat en ongezond is. Hier kan het gezin een nieuwe start maken, in de omgeving van de familie van Ruzanne. De stichting stelt ook geld beschikbaar voor het aanleggen van waterleiding.
We hebben nog tijd om naar het Genocidemuseum in de stad te gaan en daarna is het afscheid nemen geblazen van Maria en Benjamin. Het geld dat de stichting dit jaar bij elkaar heeft gebracht komt zoals we gezien hebben weer heel goed terecht.
Bij deze iedereen die een bijdrage heeft gedaan, enorm bedankt namens de mensen in Armenië, voor wie een gift een enorm verschil kan maken.